Delles vegaes, les coses piquiñines son les que cuenten...

Güei voi falar n'asturianu, inda nun se porqué diome per ehí, pero enta nun lo fice n'esti blogue y yera hora de facelo... puede que'l motivu de la entrada seya abondo pa facelo, y nun ye otra cosa qu'el fartucar.

Si, fartucar, eso tan asturianu como'l beber sidre o o sufrir colos partios del Sporting, eso qu'enxamás escaecese cuando tas lloñe d'Asturies, eso que representa'l ser Asturianu.

Ya falé de les nueches de cachopos, pero güei ye otru tema bien distintu. Acerqueme al Store Center de Lyngby col mio collaciu Dimaggio (uso nomatos pa nun asoleyar la indentidá del personaxe'n cuestión) y atopé delles viandes que facienme sentir afayaizu como nun tenía sentio en tiempu... Unos medallones de xatu con un salteau de champiñones apaecio na mio tiesta, como una imaxe mental d'un tesoru llonxanu, alloñau de la mio realidá escandinava, pero bono, colos medallones y un bon vinu de Rioxa fizose'l restu, y con un poquiñín de mano d'obra algamé un platu perprestosu

Vale, les pieces de carne nun yeren piquiñines, pero bono, un paisanu nun ye una berza, y tien de comer como tal, ¡casi olvídaseme! ¡los panezucos daneses! Un pan conxelao que nun ye gran cosa, pero presta abondo xintar pan recién fecho n'un país onde esto ye secundario...

Foi pasando'l tiempu ya'l platu terminose, pero inda'l bon vinu siguia pidiendome ser finau, pues esa ye la misión, nun vamos dexar un vinu de 50.- estropease por nun bebelo, asina que'l postre foi eso, un bon vinu rioxanu pa finar una prestosa cena, onde a pesar de tar a 2456 km (ruta dende Terrasserne 16 2700 Brønshøj, København a Parres de Llanes, Asturies) de casa les aficiones culinares nun cambien, a pesar de tar a 2456 km de casa naguo por tomar unos culines de la sidre que mayo'l mio pa güei, naguo por una botellina sidre nos chigres de Gascona (sentiu ascendete, pa finar asina nel Posafuelles), naguo por una bona fabada, unos bonos tortos con picadillo, un Xáragu a la plancha, un arroz con bugre, una sopina de pescau, UNA BORONA...

Delles vegaes pienso que nun alcuerdome d¡Asturies namai pela comida, y güei esa señaldá foi pergrande.

Sientolo pola xente non asturfalante, pero delles vegaes un tien d'usar la llingua na que lleguen-y les coses al coral, y n'esti casu nun puedo usar sinon l'Asturianu.